حسین جان ! عمری به پای روضه های تو نشستیم و اشک ریختیم . اما کاش معلوم میشد کی وقت زندگی کردن با روضه های تو می رسد ؟ اشک هایی که برای تو میریزیم ، باید موجب رویش کربلا در متن زندگیمان بشود .سینه ای که در عزای تو سرخ میشود ، هیچ کینه ای از هیچ مؤمنی در خود جای نمی دهد . باید یاد بگیریم زیر سایه پرچم تو زندگی کردن را . چه خوب که صورت هایمان را با پرچم تو تبرک میکنیم ؛ اما چه قدر لحظه لحظه زندگیهایمان نیازمند متبرک شدن به خود توست !حسینه واژه ها،کتابی برای زندگی کردن با روضه های توست.